Yangjakot

Ben nu al een paar dagen terug van onze trip naar Yangjakot. Yangjakot is een dorpje in de bergen(oké het zijn nog steeds heuvels maar wij Nederlanders incl. mezelf zouden het toch echt meer als bergen zien…) bergen dus bij Pokhara. Het koste ons een hele dag reizen inclusief een vermoeiende wandeltocht van twee uur aan het einde, met bloedzuigers!

De mensen in het dorp waren heel aardig en we werden met open armen ontvangen. Onze slaapplaats was in een soort schuur, er lagen hele dunne matrasjes op de grond en dat lag nog helemaal niet zo verkeerd. Buiten was onze wc en douche, of nouja kraan met koud water waar je je hoofd onder kon stoppen of gehurkt onder kon gaan zitten. Ook hadden we een douch-huisdier, een grote dikke zwarte spin, die zich zo nu en dan in een andere hoek van de douche positioneerde.

We begonnen de volgende dag met thee bij de buren, twee oudere dames, zussen, die ik oma mocht noemen.(oftewel ‘bozee’) Ook kregen we daar altijd wat lekkers bij de thee, ‘delinge’, het waren een soort van gefrituurde rijstkrullen die een beetje naar popcorn smaakten, heerlijk! We aten twee keer per dag dalbat bij Didi (zus), rijst met een soort bonensoepje en groente. Ik heb niks tegen rijst maar zo vroeg op de ochtend had ik er wel een beetje moeite mee en de term ‘niet zoveel aub’ kende ze niet haha. Daarna begon mijn musical workshop op de plaatselijke basisschool. ‘Miss, miss Namaste’, we werden vrolijk door de kinderen begroet. Na een praatje met de medewerkers en docenten van de school begonnen de workshops. De kinderen hadden nogal moeite met Engels zingen, wat op zich ook heel logisch is, het klonk overigens wel heel schatting. Ze zijn over het algemeen nogal verlegen, ze zijn geneigd een beetje aan elkaar en aan de muur te plakken. Maar uiteindelijk hadden we binnen een uur een leuke presentatie ‘act’ in elkaar weten te zetten. We hadden zelf een meester zo ver gekregen mee te spelen. Helaas heeft het de hele tijd geregend toen wij in het dorp waren, ook was het mistig en vochtig, daardoor wilde natte kleren niet drogen en waren ‘droge’ kleren constant vochtig. Het is wel grappig dat ze in een dorp waar pas vrij recent stroom is wel allemaal een mobiele telefoon hebben, op zich wel logisch want het is de enige manier om te kunnen communiceren met mensen op afstand. Dan zit je dus ’s avonds in een donker klei hutje, waar gekookt wordt boven een haardvuur en een kaars is aangestoken omdat de stroom uitgevallen is, hoor je opeens een polyfone oosterse ringtone afgaan en vervolgens een klein gurung vrouwtje haar Nokia 3310 opnemen. Het blijft gewoon een grappig gezicht.

De tweede dag hadden we weer twee workshops en na wat extra oefenen met de groepen van die dag daarvoor de presentatie. Het was nog steeds slecht weer dus moesten we het doen met een van de kleine klaslokalen. Ik merkte dat de leerlingen een beetje zenuwachtig waren voor hun musical debut maar zodra we begonnen waren zag ik brede glimlachjes verschijnen. Ook de staff van de school was erg te spreken over de prestatie van de leerlingen. Ik kan niet ontkennen dat ik ze een beetje geholpen heb tijdens de presentatie maar voor een workshop van maar slechts één uur mag dat ook wel vind ik. Daarna werden we uitgebreid door de school bedankt, een kada(sjaal) om onze nek en een tika(rode stip) op ons voorhoofd. Later die dag kwam bozee naar me toe, ze vroeg of ik haar traditionele ‘Gurung’ kleding wilde passen, dat wilde ik wel en voor ik het wist stond ik op de foto’s in haar kledingen en met haar sieraden.

De volgende ochtend was het tijd te vertrekken, bozee stond al vroeg voor onze deur om afscheid van ons te nemen, ze legde een kada om mijn nek en maakte een tika op mijn voorhoofd. Al is ze nooit getrouwd geweest en heeft ze geen kinderen of kleinkinderen, ze voelt als een echte oma. De reis terug was een ramp! Het koste ons anderhalf uur om beneden te komen, op zich niet verkeerd maar de weg terug was anders dan de weg heen vanwege de landverschuivingen. Eenmaal beneden aangekomen waren we doorweekt van de regen (ik nog iets erger want ik was natuurlijk weer uitgegleden en in het water beland) en had ik bloedzuigers in mijn schoenen zitten die helaas al flink hadden toegeslagen. We hadden nog geluk dat de bus reed, al was dat niet het meest verantwoorde ritje maar we waren al lang blij dat we niet nog vijf uur in de stromende regen hoefden te lopen. In Pokhara konden we gelukkig wat drogere kleding aantrekken en vervolgend het busje terug naar Kathmandu pakken.

Ik vond het een hele bijzondere leerzame reis maar was ook wel weer blij die avond weer in mijn eigen droge bedje te kunnen slapen!

P.S. De foto spreken denk ik wel voor zich! ;)