T.I.N.
Door: Vivian
Blijf op de hoogte en volg Vivian
14 Oktober 2014 | Nepal, Pokhara
Wat betreft mijn Dashain Holiday, ik heb een geweldige tijd gehad! Het is niet mijn intentie iedereen jaloers te maken haha of te klinken als de perfecte reisgids dus ik zal het proberen kort houden en alleen wat opmerkelijke dingen toelichten. De vakantie begon met een vliegreisje van een half uurtje naar Pokhara, Pokhara ligt ongeveer tweehonderd kilometer van Kathmandu, wie denkt daar dan met de auto in anderhalf/twee uur te zijn heeft het mis! Het kost je ongeveer zeven uur over de Nepaleese wegen dus een vliegreisje is wel een luxe, plus een mooi uitzicht. De eerste avond zijn we meteen doorgegaan naar de Sarangkot, een heuvel met een hoogte van 1600 meter naast Pokhara (800 meter). Volgende ochtend zijn we om kwart over vijf opgestaan, naar het hoogste punt geklommen en genoten van de bergen(ja ja nu echt de bergen) en de zonsopgang! Vervolgens met de zipwire in nog geen twee minuten de Sarangkot weer af, een bootje gehuurd, het water op gepeddeld, bij een kleine waterval gebadderd en ‘s avonds heerlijk gegeten. De volgende dag heb ik mijn mountainbike ontgroening gehad die door mijn Hollandse fiets achtergrond nog best oké was, Devi Falls gezien (een waterval die vernoemd is naar een Zwitserse dame die daar in de jaren 60 omkwam omdat het haar een goed idee leek een bad te nemen), heerlijke vis gegeten in Happy Village (hoe kan het ook anders) en lekker gezwommen. De vierde dag zijn we gaan wandelen naar de Kahun Danda, de uitkijk toren, Pokhara was uitgestorven vanwege Dashain. Onderweg kwamen we een jongen van ongeveer acht jaar oud tegen die languit op de drempel van een gesloten winkel lag, blik op oneindig en in zijn gestrekte arm een plastic zakje. Later realiseerde ik me pas dat hij waarschijnlijk high van de lijm... De wandelroute naar de uitkijktoren was overigens nog een hele uitdaging om te vinden, je hoeft geen bordjes te verwachten en als je het pad gevonden hebt kan het maar zo zijn dat je opeens twee kanten op kan waarvan die ene die je dan kiest dood loopt. Hier hebben we een term voor T.I.N. oftewel This is Nepal! Op de terugweg werden we spontaan uitgenodigd door een Nepaleese familie om even langs te komen en Dashain met ze te vieren. We kregen een tika van de oudste leden van de familie, heerlijke roti en een verfrissende lassi met banaan. Heel speciaal om mee te maken. De volgende dag zijn we met de bus terug gereisd naar Kathmandu, niet de bus waar we kaartjes voor hadden want die kwam niet opdagen (T.I.N.) maar een andere random bus. Acht uur hobbel de hobbel in de bus maar het uitzicht was prachtig!
De dag daarna hebben we een bezoekje gebracht aan het Last Resort, klinkt dramatisch, snap de naam ook niet zo goed maar ik kan je zeggen het is een paradijsje. De weg naar het Resort wel weer wat heftigere dingen van Nepal gezien, een aangereden (hoogstwaarschijnlijk en misschien maar beter) dode hond op de weg waarover niemand zicht bekommert en de landslide. Twee maanden geleden is er een dorp midden in de nacht getroffen door een landslide. Een heel stuk land weggevaagd en bedekt met stenen en puin, het dorp zelf ligt onder water. Aangezien het een hele klus is dit op te ruimen is de ravage nog steeds groot, de weg is compleet verdwenen vandaar dat wij dit stuk moesten lopen. Er worden nog steeds veel mensen vermist, of nouja er zijn nog steeds veel lichamen niet gevonden en als je daar dan loopt komt er af en toe een geur voorbij waarvan je nekharen overeind gaan staan en de gruwelijke gedachte je bekruipt dat ze misschien dichter bij liggen dan dat je denkt… Terug naar het Last resort, hier hebben we een bungeejump van 160 meter gedaan + bewijs daarvan, ben ik flink te grazen genomen door de plaatselijke muggen en hebben we de volgende dag geraft. Overigens hebben we ook nog een fotoshoot gedaan, wij zitten rustig bij het water the chillen in onze badkleding, komen er opeens drie Nepaleese meisjes/vrouwen met een baby naar ons toe. Of ze met ons op de foto mogen… Ik sla mijn handdoek een beetje ongemakkelijk om, een van de dames hang inmiddels al aan mn nek en er worden wat foto’s gemaakt. De ene met mij, dan met ons samen, dan de andere met ons samen, dan met zn allen, dan zittend, baby op schoot, baby op mijn schoot, nog even met Yannick alleen(omdat ik stiekem weg geslopen was) en dat was de shoot! We bleven beide nogal verbaasd achter, ik had wel eens gehoord dat ze graag met westerse mensen op de foto willen maar dit…haha
Weer terug in Kathmandu hebben we een bezoek gebracht aan Bouddhanath, de grootste stoepa van Kathmandu en Pashupatinath, de lijkenverbranding. In het Hindoeïsme moet de overledene binnen drie a vier uur gecremeerd worden en voor dit ritueel is er een man in de familie nodig, het liefst de oudste zoon. Het lijk wordt binnengebracht in witte doeken en gewassen op de heilige steen met de voeten bijna in het ‘heilige’ water. Vervolgens wordt de overledenen naar een van de plateaus gebracht (als ze geld hebben worden ze aan de ‘rijke’ kant gecremeerd anders aan de ‘arme’ kant), hier wordt het lichaam bedekt met oranje/rode poeder en oranje bloemen. Daarna dragen ze het lijk drie keer rond de houtstapel om de drie goden te bedanken. Uiteindelijk wordt de overledene op de stapel hout gelegd en beginnen ze het vuur in de mond van de overledene, dit omdat ze geloven dat de geest het lichaam via de mond verlaat net als de laatste adem. Hierna scheren de mannen hun hoofd kaal, nemen een douche en kleden ze zich in het wit. Voor hen begint het rouwproces, dat betekend een aantal dagen met elkaar in een donkere kamer zitten, één keer per dag eten en de rest van het jaar niet feesten. Ook is het niet gebruikelijk te huilen bij de crematie, er wordt geloofd dat de ziel van de overledene anders niet naar het hiernamaals kan. Daarom mochten vrouwen de crematie eerder ook niet bijwonen, vrouwen huilen in het algemeen meestal sneller, inmiddels mag het wel maar toch zie je ze weinig. Een van de enige vrouwen die we zagen was hysterisch aan het huilen en schreeuwen en werd later ook weggebracht. Ik had verwacht dat ik dit als westerse erg choquerend zou vinden omdat wij dit niet gewend zijn maar het viel me eigenlijk mee, het was best vredig. Wat betreft de geur, tja, ik kan er niks anders van maken… het ruikt naar bbq.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley